Lord Kelvin

در اوایل قرن بیستم ، « رادرفورد » ( Ruther Ford ) و « هولمز » ( Holmes) در انگلیس و « بولتوود » ( Boltwood )در امریکا دریافتند که تجزیه عناصر ناپایدار جهت تولید ایزوتوپهای رادیوژنیکمی‌توانند برای تعیین سن کانیها و سنگهای پوسته کره زمین مورد استفاده قرار گیرند. ولی روشها و تکنیکهای تحلیلی در آن زمان آنقدر دقیق نبود که بتواند مقدار ایزوتوپهای رادیوژنیک موجود در سنگها را تعیین نماید. درنتیجه منحصرا بعداز سال 1950 که اسپکترومتر ( Spectrometer ) اختراعگردید، تعیین سن سنگها به طریق ایزوتوپی معمول گردید از این مقاله سعی می‌شود تا روشهایی را کهاز ابتدا برای برآورد عمر زمین مورد استفاده قرار گرفته، مورد بحث قرار دهیمو در نهایت به روشی که امروزه استفاده می‌شود و دقیق‌تر است، اشاره کنیم.